Γράφει ο Ιωάννης Π. Χουντής*
Ας ξεκινήσουμε με μία παραδοχή και συνάμα προβληματισμό: οι προσπάθειες μεταρρύθμισης στο ζήτημα των αρχαίων ελληνικών έχουν ένα βασικό πρόβλημα… πηγάζουν από την στρεβλή πίστη πως οι νέοι έλληνες πολίτες δεν μαθαίνουν ορθώς και καλώς την μητρική νεοελληνική τους γλώσσα λόγω των πολλών ωρών, που δαπανούν στο Σχολείο για την εκμάθηνση της αρχαίας ελληνικής. Σαν να υπάρχει κάποιο χάσμα, κάποιος υπόρρητος και εσωτερικός διαχωρισμός μεταξύ των δύο εκδοχών της ίδιας γλώσσας.
Δεν μιλάμε για τα αρχαία ελληνικά και τα αγγλικά ή τα νέα ελληνικά και τα αραβικά. Η Ελληνική γλώσσα έχει μία συνεχή ιστορία (continuum) και παρουσία περίπου –και ανάλογα με την φιλολογική σχολή, που θέλετε να ακολουθήσετε- από το 1600 π.Χ. μέχρι και σήμερα. Αυτό που αλλάζει είναι οι μορφές της, που αρχαΐζουν ή νεωτερίζουν σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες τυπικές εκφάνσεις κάθε φορά σε συγκεκριμένο χρόνο και χώρο σύμφωνα με τις διδαχές της ιστορικής γλωσσολογίας. Τα αρχαία ελληνικά δεν είναι κάτι διαφορετικό και εξωτερικό των νέων ελληνικών. Υπάρχει σχέση συνεχής και οργανική. Αν δεν το καταλάβουμε αυτό δε θα μπορέσουμε να τοποθετήσουμε τα αρχαία ελληνικά στην θέση, που τους αρμόζει.
Το ερώτημα, που έχει απασχολήσει πολλούς μελετητές αλλά και πολιτικούς ανά τα χρόνια είναι, αν σε αυτή την ηλικία του Γυμνασίου τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται το κείμενο και τα ιδιαίτερα νοήματά του από το πρωτότυπο ή από την μετάφραση. Εμείς επιλέγουμε το πρώτο και εξηγούμαστε….
Διαβάστε τη συνέχεια στο Rizopoulospost.com
ultrapolitica 